Siedząc pod dębem i chłonąc to co mnie otaczało nie czułem strachu ani żalu. Przed oczami miałem ludzi siedzących tam, gdzie ja siedzę

Wszemił przełknął ślinę, gęstą jak dziegieć. Aby odbarczyć niespokojne oczy od zbliżającego się pomostu spojrzał ku górze, na niesioną kukłę